برای روز میلاد تن من ، نمی خوام پیرهن شادی بپوشی 

به رسم عادت دیرینه حتی ، برایم جام سرمستی بنوشی 

برای روز میلادم اگر تو ، به فکر هدیه ای ارزنده هستی 

منو با خود ببر تا اوج خواستن ، بگو با من که با من زنده هستی 

که من بی تو نه آغازم نه پایان ، تویی آغاز فصل بودن من 

نذار پایان این احساس شیرین ، بشه بی تو غم فرسودن من 

نمی خوام از گل های سرخ و آبی ، برایم تاج خوشبختی بیاری 

به ارزشهای ایثار محبت ، به پایم اشک خوشحالی بباری 

بزار از داغی دستای تنهات ، بگیره هرم گرما بر سر من 

بزار با تو بسوزه جسم خسته ام ، ببینی آتش و خاکستر من 

تو ای تنها نیاز زنده بودن ، بکش دست نوازش بر سر من 

به تن کن پیرهنی رنگ محبت ، اگر خواستی بیایی دیدن من

آید از این کوچه احساسی عجیب

پا گرفته  بوته  یاسی  عجیب

تک درختی کج شده بر شانه اش

مانده روی شاخه گیلاسی عجیب

عنکبوتی پشت قاب پنجره

تار بسته روی الماسی عجیب

گشته آویزان به دیوار گلی

آن طرف چوبینه داسی عجیب

جیر جیرکهای شهر آواز خوان

مانده از شب ساعتی پاسی عجیب

شاعر نا پخته ای می‌گفت باز:

آی از آن کوچه احساسی عجیب

برخیـــــز که غیـــــر از تــــو مــــرا دادرسی نیست 

گویی همه خوابـنـــد ، کسی را به کسی نیست 

 آزادی و پـــــــــرواز از آن خـــــاک به ایــــــن خــــاک 

جــــــز رنج سفر از قــفــسی تا قـــفــسی نیست 

ایــــن قــــافــلــه از قـــافــلــه سـالار خــــراب است 

ایـنـجا خـبـــر از پـــیـــش رو و بـــاز پــــسی نیست 

تـــــا آئـــیـــنه رفـــتـــم که بگیـــرم خـبـــر از خویش 

دیــــدم که در آن آئـــیـــنه هم جز تو کسی نیست 

مـــن در پی خویـــشم ، به تـــو بر می خورم امـــا 

آن سان شـده ام گم که به من دسترسی نیست 

 آن کــهـنـــه درختــم که تـــنـــم زخمی بـرف است 

حیــثـیت این بـــاغ مــنــم ، خـــار و خسی نیست 

امــــروز که محتــــاج تــــوام ، جــــای تو خالیــست 

فــــردا که مـــی آیـــی به ســـراغم نفسی نیست

در عـــشـــق خوشا مرگ که این بــودن نـاب است 

وقـــتــــی همه ی بــــودن مــا جز هوســـی نیست

هوشنگ ابتهاج

دنگ... ، دنگ... لحظه ها می گذرد.

آنچه بگذشت ، نمی آید باز.

قصه ای هست که هرگز دیگر نتواند شد آغاز.

مثل این است که یک پرسش بی پاسخ

بر لب سرد زمان ماسیده است.

تند بر می خیزم تا به دیوار همین لحظه که در

آن همه چیز رنگ لذت دارد ، آویزم ،

آنچه می ماند از این جهد به جای :

خنده ی لحظه ی پنهان شده از چشمانم.

و آنچه بر پیکر او ماند :

نقش انگشتانم.

 
آدمک آخر دنیاست بخند

آدمک مرگ همین جاست بخند

 
دست خطی که تو را عاشق کرد / شوخی کاغذی ماست بخند

 
آدمک دیوانه نشوی گریه کنی

کل دنیا سراب است بخند

 
آن خدایی که بزرگش خواندی / به خدا مثل من تو تنهاست بخند!

 
فکر کن درد تو ارزشمند است

فکر کن گریه چه زیباست بخند

صبح فردا به شبت نیست که نیست / تازه انگار که فرداست بخند
 

راستی آنچه به یادت دادیم

پر زدن نیست که درجاست بخند

 
آدمک نغمه ی آغاز نخوان / به خدا آخر دنیاست ، بخند....

تک تک واژه های این شعر رو دوست دارم

این شعری بود که سال 90 در وبلاگم گذاشتم

پس از اون غروب رفتن

 اولین طلوع من باش

                               من رسیدم رو به آخر

                               تو بیا شروع من باش

شب و از قصه جدا کن

 چکه کن رو باور من

                              خط بکش رو جای پای

                                گریه های آخر من

اسمت و ببخش به لبهام

 بی تو خالیه نفسهام

                               قد بکش رو باور من

                               زیر سایبون دستام

خواب سبز رازقی باش

عاشق همیشگی باش

                             خسته ام از تلخی شب

                               تو طلوع زندگی باش

من پراز حرف سکوتم

خالی ام رو به سقوطم

                              بی تو و آبی عشقت

                                تشنه ام کویر لوتم

نمی خوام آشفته باشم

آرزوی خفته باشم

                                 تو نذار آخر قصه

                               حرفم و نگفته باشم

دوباره دلم واسه غربت چشمات تنگه
دوباره این دل دیوونه واست دلتنگه

وقت از تو خوندنه ستاره ء ترانه هام
اسم تو برای من قشنگترین آهنگه

بی تو یک پرنده اسیر بی پروازم
با تو اما میرسم به قله آوازم

اگه تا آخر این ترانه با من باشی
واسه تو سقفی از آهنگ و صدا میسازم

با یک چشمک دوباره منو زنده کن ستاره
نذار از نفس بیفتم تویی تنها راه چاره

آی ستاره آی ستاره بی تو شب نوری نداره
این ترانه تا همیشه تو رو یاد من میاره

تویی که عشقمو از نگاه من میخونی
تویی که تو تپش ترانه هام مهمونی
تویی که هم نفس همیشه آوازی
تویی که آخر قصه ء منو میدونی

اگه کوچه صدام یک کوچه باریکه
اگه خونم بی چراغه چشم تو تاریکه

میدونم آخر قصه میرسی به داد من

لحظه یکی شدن تو آینه ها نزدیکه
                                                                                                                                 

                                                                                                                                    شادمهر عقیلی

یک عمر قفس بست مسیر نفسم را //// حالا كه دری هست مرا بال و پری نیست

حالا كه مقدر شده آرام بگیرم //// سیلاب مرا برده و از من اثری نیست

بگذار كه درها همگی بسته بمانند //// وقتی كه نگاهی نگران پشت دری نیست

 اگه بی تو تنها ،گوشه ای نشستم
تویی تو وجودم ، بی تو با تو هستم

اگه سبز سبزم ، تو هجوم پاییز
ذره ذره ی من ، از تو شده لبریز

ای همیشه همدم ، واسه درد دلهام
عطر تو همیشه ، جاری تو نفسهام

ای که تارو پودم ، از یاد تو بی تاب
با منی ولی باز دوری مثل مهتاب

بی تو با تو بودن ، شده شب و روزم
بی تو اما یادت با منه هنوزم

تویی تو ی حرفام ، تویی تو نفسهام
ولی جای دستات ، خالیه تو دستام

من به شوق و یاد بارون ، زندم و پژمرده نمیشم
تشنه ی یه قطرم اما ، زرد و دل آزرده نمیشم

سخته وقتی تو غزلها ، از من و تو واژه ای نیست
سخته بی تو با تو بودن ، سخته اما چاره ای نیست

بی تو با تو بودن ، شده شب و روزم
بی تو اما یادت با منه هنوزم

تویی تو ی حرفام ، تویی تو نفسهام
ولی جای دستات ، خالیه تو دستام

تویی تو ی حرفام ، تویی تو نفسهام
ولی جای دستات ، خالیه تو دستام