باز بـــوی باورم خـــــاکستریست   واژه هـــای دفتــرم خاکستریست

پیش از ایــنها حـــال دیگر داشـتم   هرچــه می گفتند بـــــاور داشــتم

مــا به رنگی ساده عادت داشتیم   ریشـــه در گنـــج قناعت داشتیم

 پیرهـا زهــر هـلاهــل خـورده انــد   عشق ورزان مـهر باطل خـورده اند

باز هم بحث عقیل و مـرتضی ست   آهن تفتــیده ی مــولا کجـــــاست

نه فقط حرفی از آهن مانده است   شمع بیت المال روشن مانده است

 با خــــودم گفتم تو عاشق نیستی   آگـــــه از ســــرّ شقـــایق نیستی

غــرق در دریــا شدن کار تو نیست   شیعه مـــولا شــدن کــار تو نیست

بین جــمع ایســـــتاده بـر نمـــــاز   ابن ملجــــم هـــــا فـــراوانند بــاز

 خواستم چیزی بگویم دیــــر شد   واژه هایم طعــمه تکفیــر شـد

قصه ناگفته بسیار است باز   دردهـــا خـروار خــروار است بـــاز

دست ها را باز در شب های ســـرد   هــــــا کنید ای کودکان دوره گـرد

 مژدگــانی ای خیابان خواب ها   می رسد ته مانده ی بشقابــــها

سر به لاک خویش بردیم ای دریغ   نان به نرخ روز خوردیم ای دریــــغ

قصّـه هــای خوب رفت از یادهـــا   بی خبر مـــاندیم از بـــنیادهــــا

 صحبت از عدل و عدالت نابجاست   ســــود در بازار ابن الو قــتهاست

گفته ام من دردهـــا را بارهـــــــا   خسته ام خسته از این تکرارهـــا
 

ای کــــه می آید صدای گــریه ات   نیمه شـــبها از پس د یوار هـــــا

 گــــیر خواهد کــــرد روزی روزیت   در گلـــوی مــال مـردم خوارهـــا

من بــه در گفتم ولیکن بشنوند   نکته هـــا را مـو به مو دیوارهــــا

گفتی که منتهای امید تو چیست, آه             ای منتهای آرزوی من چه گویمت

با این هوای سرد و غریبانه ام بساز                با من بمان به سمت هوای دگر مرو !

لبخند می زنی و جهان عید می شود             آینه با نگاه تو خورشید می شود

بیستون ناله زارم چو شنید از جا شد             کرد فریاد که فرهاد دگر پیدا شد

به غیر از مه ندارد کس خبر از ناله و آهم         که او در وادی هجر تو شبها بود همراهم

به یک کرشمه که در کار آسمان کردی           هنوز می پرد از شوق, چشم کوکبها

ذره ذره مگر از مهر تو بردارد دل                     ورنه دل بر نتوان داشت به یک بار از تو

ذوقی چنان ندارد بی دوست زندگانی             دودم به سر بر آمد زین آتش نهانی

من قامت بلند تو را در قصیده ای                   با نقش قلب سنگ تو تصویر می کنم ... 

 قاصدک ! هان، چه خبر آوردي ؟

از کجا وز که خبر آوردي ؟

خوش خبر باشي ، اما ،‌اما

گرد بام و در من

بي ثمر مي گردي

انتظار خبري نيست مرا

نه ز ياري نه ز ديار و دياري

باري، برو آنجا که بود چشمي و گوشي با کس

برو آنجا که تو را منتظرند

قاصدک !!!

در دل من همه کورند و کرند

دست بردار ازين در وطن خويش غريب

قاصد تجربه هاي همه تلخ

با دلم مي گويد

که دروغي تو ، دروغ

که فريبي تو. ، فريب

قاصدک هان ، ولي ... آخر ... اي واي

راستي آيا رفتي با باد ؟

با توام ، آي! کجا رفتي ؟ آي

راستي آيا جايي خبري هست هنوز ؟

مانده خاکستر گرمي ، جايي ؟

در اجاقي، طمع شعله نمي بندم، خردک شرري هست هنوز ؟

قاصدک !!!

ابرهاي همه عالم شب و روز

در دلم مي گريند

(مهدي اخوان ثالث)

 لبخند معصومت، دنیای آرومت، خورشید تو چشمات، قدرشو میدونم.

موهای خرماییت، دستای مردادیت، شهریور لبهات، قدرشو میدونم.

خورشیدم، خانومم، من با تو آرومم، رویامی، دنیامی، دستاتو می بوسم.

خورشیدم، خانومم، من با تو آرومم، رویامی، دنیامی، دستاتو می بوسم.

زیبایی، محجوبی، مغروری، جذابی، چشماتو میبندی، با لبخند می خوانی.

تا وقتی اینجایی، این خونه پابرجاست، ما با هم خوشبختیم، دنیای ما زیباست.

خورشیدم، خانومم، من با تو آرومم، رویامی، دنیامی، دستاتو می بوسم.

خورشیدم، خانومم، من با تو آرومم، رویامی، دنیامی، دستاتو می بوسم.

لبخند معصومت، دنیای آرومت، خورشید تو چشمات، قدرشو میدونم.

موهای خرماییت، دستای مردادیت، شهریور لبهات، قدرشو میدونم.

خورشیدم، خانومم، من با تو آرومم، رویامی، دنیامی، دستاتو می بوسم.

خورشیدم، خانومم، من با تو آرومم، رویامی، دنیامی، دستاتو می بوسم.

به یاد خواننده محبوب * جهان *

روحش شاد 

كي اشكاتو پاك مي كنه

شبها كه غصه داري

دست رو موهات كي ميكشه

وقتي منو نداري؟

شونه كي مرهم هق هقت ميشه دوباره

از كي بهونه ميگيري شباي بي ستاره

برگ ريزوناي پاييز كي چشم به رات نشسته؟

از جلو پات جمع ميكنه برگهاي زرد و خسته؟

كي منتظر ميمونه حتي شباي يلدا

تا خنده رو لبات بياد

شب برسه به فردا

كي از سرود بارون

قصه برات ميسازه

از عاشقي ميخونه

وقتي كه راه درازه

كي از ستاره بارون

چشماشو هم ميذاره

نكنه ستاره اي بياد

ياد تو رو نياره

(ابی)

اگر مانده بودي تو را تا به عرش خدا مي رساندم

اگر مانده بودي تو را تا دل قصه ها مي كشاندم

اگر با تو بودم به شبهاي غربت كه تنها نبودم

اگر مانده بودي ز تو مي نوشتم تو را مي سرودم

مانده بودي اگر نازنينم

زندگي رنگ و بوي دگر داشت

اين شب سرد و غمگين غربت

با وجود تو رنگ سحر داشت

با تو اين مرغك پر شكسته

مانده بودي اگر بال و پر داشت

با تو بيمي نبودش ز توفان

مانده بودي اگر همسفر داشت

با تو دريا پر از ديدني بود

شب ستاره گلي چيدني بود

خاك تن شسته در موج باران

در كنار تو بوسيدني بود

بعد تو خشم دريا و ساحل

بعد تو  پاي من مانده در گل

مانده بودي اگر موج دريا

تا ابد هم پر از ديدني بود

با تو و عشق تو زنده بودم

بعد تو من خودم هم نبودم

بهترين شعر هستي رو با تو

مانده بودي اگر مي سرودم

مانده بودي اگر مي سرودم

مانده بودي اگر...

 زندگی رقص عجیبی ست

     که از چشمه ی بودن جاریست

            لای یک دسته گل یاس معطر در باغ

                  رقص یک نغمه آرام اذان

                       که شبی باد میان من و این قبله پراکنده کند

                              رقص کرمی شب تاب

                        که شبیه تپش خورشید است

                     زندگی شعر نجیبی ست

               که در دفتر اندیشه ی این گنبد دوار

          پر از قافیه است

   چه کسی گفت خدا شاعر نیست؟؟

 برای روز میلاد تن من ، نمی خوام پیرهن شادی بپوشی 

به رسم عادت دیرینه حتی ، برایم جام سرمستی بنوشی 

برای روز میلادم اگر تو ، به فکر هدیه ای ارزنده هستی 

منو با خود ببر تا اوج خواستن ، بگو با من که با من زنده هستی 

که من بی تو نه آغازم نه پایان ، تویی آغاز فصل بودن من 

نذار پایان این احساس شیرین ، بشه بی تو غم فرسودن من 

نمی خوام از گل های سرخ و آبی ، برایم تاج خوشبختی بیاری 

به ارزشهای ایثار محبت ، به پایم اشک خوشحالی بباری 

بزار از داغی دستای تنهات ، بگیره هرم گرما بر سر من 

بزار با تو بسوزه جسم خسته ام ، ببینی آتش و خاکستر من 

تو ای تنها نیاز زنده بودن ، بکش دست نوازش بر سر من 

به تن کن پیرهنی رنگ محبت ، اگر خواستی بیایی دیدن من

آید از این کوچه احساسی عجیب

پا گرفته  بوته  یاسی  عجیب

تک درختی کج شده بر شانه اش

مانده روی شاخه گیلاسی عجیب

عنکبوتی پشت قاب پنجره

تار بسته روی الماسی عجیب

گشته آویزان به دیوار گلی

آن طرف چوبینه داسی عجیب

جیر جیرکهای شهر آواز خوان

مانده از شب ساعتی پاسی عجیب

شاعر نا پخته ای می‌گفت باز:

آی از آن کوچه احساسی عجیب

برخیـــــز که غیـــــر از تــــو مــــرا دادرسی نیست 

گویی همه خوابـنـــد ، کسی را به کسی نیست 

 آزادی و پـــــــــرواز از آن خـــــاک به ایــــــن خــــاک 

جــــــز رنج سفر از قــفــسی تا قـــفــسی نیست 

ایــــن قــــافــلــه از قـــافــلــه سـالار خــــراب است 

ایـنـجا خـبـــر از پـــیـــش رو و بـــاز پــــسی نیست 

تـــــا آئـــیـــنه رفـــتـــم که بگیـــرم خـبـــر از خویش 

دیــــدم که در آن آئـــیـــنه هم جز تو کسی نیست 

مـــن در پی خویـــشم ، به تـــو بر می خورم امـــا 

آن سان شـده ام گم که به من دسترسی نیست 

 آن کــهـنـــه درختــم که تـــنـــم زخمی بـرف است 

حیــثـیت این بـــاغ مــنــم ، خـــار و خسی نیست 

امــــروز که محتــــاج تــــوام ، جــــای تو خالیــست 

فــــردا که مـــی آیـــی به ســـراغم نفسی نیست

در عـــشـــق خوشا مرگ که این بــودن نـاب است 

وقـــتــــی همه ی بــــودن مــا جز هوســـی نیست

هوشنگ ابتهاج

دنگ... ، دنگ... لحظه ها می گذرد.

آنچه بگذشت ، نمی آید باز.

قصه ای هست که هرگز دیگر نتواند شد آغاز.

مثل این است که یک پرسش بی پاسخ

بر لب سرد زمان ماسیده است.

تند بر می خیزم تا به دیوار همین لحظه که در

آن همه چیز رنگ لذت دارد ، آویزم ،

آنچه می ماند از این جهد به جای :

خنده ی لحظه ی پنهان شده از چشمانم.

و آنچه بر پیکر او ماند :

نقش انگشتانم.

 
آدمک آخر دنیاست بخند

آدمک مرگ همین جاست بخند

 
دست خطی که تو را عاشق کرد / شوخی کاغذی ماست بخند

 
آدمک دیوانه نشوی گریه کنی

کل دنیا سراب است بخند

 
آن خدایی که بزرگش خواندی / به خدا مثل من تو تنهاست بخند!

 
فکر کن درد تو ارزشمند است

فکر کن گریه چه زیباست بخند

صبح فردا به شبت نیست که نیست / تازه انگار که فرداست بخند
 

راستی آنچه به یادت دادیم

پر زدن نیست که درجاست بخند

 
آدمک نغمه ی آغاز نخوان / به خدا آخر دنیاست ، بخند....

تک تک واژه های این شعر رو دوست دارم

این شعری بود که سال 90 در وبلاگم گذاشتم

پس از اون غروب رفتن

 اولین طلوع من باش

                               من رسیدم رو به آخر

                               تو بیا شروع من باش

شب و از قصه جدا کن

 چکه کن رو باور من

                              خط بکش رو جای پای

                                گریه های آخر من

اسمت و ببخش به لبهام

 بی تو خالیه نفسهام

                               قد بکش رو باور من

                               زیر سایبون دستام

خواب سبز رازقی باش

عاشق همیشگی باش

                             خسته ام از تلخی شب

                               تو طلوع زندگی باش

من پراز حرف سکوتم

خالی ام رو به سقوطم

                              بی تو و آبی عشقت

                                تشنه ام کویر لوتم

نمی خوام آشفته باشم

آرزوی خفته باشم

                                 تو نذار آخر قصه

                               حرفم و نگفته باشم

دوباره دلم واسه غربت چشمات تنگه
دوباره این دل دیوونه واست دلتنگه

وقت از تو خوندنه ستاره ء ترانه هام
اسم تو برای من قشنگترین آهنگه

بی تو یک پرنده اسیر بی پروازم
با تو اما میرسم به قله آوازم

اگه تا آخر این ترانه با من باشی
واسه تو سقفی از آهنگ و صدا میسازم

با یک چشمک دوباره منو زنده کن ستاره
نذار از نفس بیفتم تویی تنها راه چاره

آی ستاره آی ستاره بی تو شب نوری نداره
این ترانه تا همیشه تو رو یاد من میاره

تویی که عشقمو از نگاه من میخونی
تویی که تو تپش ترانه هام مهمونی
تویی که هم نفس همیشه آوازی
تویی که آخر قصه ء منو میدونی

اگه کوچه صدام یک کوچه باریکه
اگه خونم بی چراغه چشم تو تاریکه

میدونم آخر قصه میرسی به داد من

لحظه یکی شدن تو آینه ها نزدیکه
                                                                                                                                 

                                                                                                                                    شادمهر عقیلی

یک عمر قفس بست مسیر نفسم را //// حالا كه دری هست مرا بال و پری نیست

حالا كه مقدر شده آرام بگیرم //// سیلاب مرا برده و از من اثری نیست

بگذار كه درها همگی بسته بمانند //// وقتی كه نگاهی نگران پشت دری نیست

 اگه بی تو تنها ،گوشه ای نشستم
تویی تو وجودم ، بی تو با تو هستم

اگه سبز سبزم ، تو هجوم پاییز
ذره ذره ی من ، از تو شده لبریز

ای همیشه همدم ، واسه درد دلهام
عطر تو همیشه ، جاری تو نفسهام

ای که تارو پودم ، از یاد تو بی تاب
با منی ولی باز دوری مثل مهتاب

بی تو با تو بودن ، شده شب و روزم
بی تو اما یادت با منه هنوزم

تویی تو ی حرفام ، تویی تو نفسهام
ولی جای دستات ، خالیه تو دستام

من به شوق و یاد بارون ، زندم و پژمرده نمیشم
تشنه ی یه قطرم اما ، زرد و دل آزرده نمیشم

سخته وقتی تو غزلها ، از من و تو واژه ای نیست
سخته بی تو با تو بودن ، سخته اما چاره ای نیست

بی تو با تو بودن ، شده شب و روزم
بی تو اما یادت با منه هنوزم

تویی تو ی حرفام ، تویی تو نفسهام
ولی جای دستات ، خالیه تو دستام

تویی تو ی حرفام ، تویی تو نفسهام
ولی جای دستات ، خالیه تو دستام